Gestreept vet

Kijk, dit ben ik. Gestreept als een Dalton. Obelix misschien. Nou denk je waarschijnlijk: Jezus, wat een pens heeft die gozer! Inderdaad, die heb ik. Zeker. Dat krijg je ervan als je met een groothoeklens onder je kin een plaat schiet. Een strak uitbulkbuikje. Sommige van mijn vrienden fietsen zich het leplazarus voor een snaarstrakke sixpack, een beter of nog slechter huwelijk of voor hun jongere vriendin. Op de fiets overwinnen ze zichzelf en HEEL hoge bergen, eten bergen gras, 'boarden' vrijwillig enorme hoeveelheden water en zitten op sektarische clubjes waar ze elkaar aanspreken op ongewenst gedrag en van je meer meer meer, sneller, harder, langer en nog maar weer een keer! Not me! Ik ben de 'gelukkige' bezitter van enig fysiek onvermogen en het niet blessurevrij kunnen sporten komt mij goed uit. Nee, dat ene been dat je op de foto mist heb ik nog. Dat is onder mij absoluut aanwezig. Prominent en dik.  Vertel ik je later. Maar die buik mag best een beetje weg, vindt bijna mijn hele familie. Behalve mijn prachtig(e) dansende dochter van 19. Die houdt van me zoals ik ben. Onvoorwaardelijk. Niet dat de rest niet van me houdt, maar die buik is wel een topic. "Komt van het zingen", piep ik dan onhoorbaar als verweer. En dat is een beetje waar. Zingen is naast schrijven mijn passie en dat vraagt om stem, adem, spiermassa en ademsteun. Ik heb de buik van een zanger vertel ik mijzelf. Jessy Norman zei ooit: "Een stem hoort te dobberen in het vet!" Klaar! Zo, en nou allemaal opsodemieteren met dat gezeik over mijn buik want die foto vertekent. Het zijn willekeurige, gestreepte spieren en ik ben gewoon een lief, zij het ietsje te zwaar, gestreept zwijntje. Van 61. Dat laatste vind ik soms een beetje jammer, maar oké. Voor de strakke buik en innige ontmoetingen met jezelf moet je bij mijn goede vriend Thomas Braun zijn. Als je van je gestreepte vet af wilt moet je zijn prettig geschreven boek tot je nemen. In dagelijkse doses met veel water. 'Ga toch fietsen' heet zijn boek. Hij schrijft vol humor over zichzelf, een pafferige veertiger die het stuur omgooide door het vast te pakken. Maar ja, net in de veertig... Hij een sixpack en ik de paarse tralies. Ik heb er vrede mee. www.thomasbraun.nl