zaterdag 17 oktober 2020

COLLECTIEVE ZELFMOORD OUDEREN

Zijn wij de schuld van alles? “Eigenlijk”, zei mijn allerliefste nicht van 40 met een zweempje vermaning“, moeten wij alles doen om jullie (lees: bejaarden) te beschermen en missen wij jongeren daardoor kansen.” Onze zoon zat midden in zo’n geweldige kans en zag die kans door corona voortijdig stranden. Weg plannen. Hij: “Jullie zijn economisch de minst kwetsbare groep. Geen banen op de tocht, een redelijk pensioen, dus financieel gezekerd. Ons leven staat “on hold” omdat we jullie moeten ontzien.” Tja. Beetje au. Puntje.

Vervelend is wel dat die ongelijkheid ons geregeld wordt ingewreven. Mea culpa? Denk het niet. Ik heb nog nooit vleermuis of gordeldier gegeten en mijn partner, bij mijn weten, ook niet. Dus wat doen we braaf om onszelf en anderen niet in gevaar te brengen? Wij dansen de corona-choreografie vol overgave. Dagelijks laveren wij tussen onvoorzichtigen, ontwijken ongelovigen en lopen in kleine ruimten spitsroede, met vrolijke mondmaskers en desinfecterend snot als wapen. Maken afstandelijke virusarme rijtjes voor de slager en betalen met onzichtbaar geld. O ja, en hoesten alleen in onze eigen elleboog. Waarvan akte.

En nu? De pauzeknop van ieders leventje is blijven hangen. De economie hapert. Iedereen wil namelijk verder en persoonlijke en economische stilstand is frustrerend. Frustratie is niet alleen een voedingsbodem voor complottheorieën, sommigen willen zich niet langer conformeren aan de opgelegde regels. De bereidheid om maatregelen, zoals in het begin van de pandemie, klakkeloos op te volgen lijkt een stuk minder. Is dat raar? Nee! Ja!

Een beetje wel. We zitten met een zoekende overheid die vanuit aangereikte statistieken leest hoe het virus zich verspreidt en beetje bij beetje inzicht krijgt. Een overheid die slechts adviezen opvolgt van een handjevol experts die de virale bezoeker ook nog niet zo heel lang op de koffie hebben. Ik geef het je te doen. Dus is voortschrijdend inzicht de modus operandi. Zo werkt twijfel. Het terugkomen op regels, het bijstellen of verlaten van inzichten, hoe legitiem ook, werkt helaas demotiverend. Handenwassenafstandhoudenmondkapjeop, moet het adagium zijn. Ook bij twijfel. Dat is op dit moment het veiligst voor iedereen.

We zijn allemaal een geweldige gastvrouw of gastheer voor het corona-virus en de mate waarin het virus toeslaat verschilt. Ook bij de ‘milde’ vorm is het niet duidelijk of er in de toekomst toch nog een venijnig staartje aan het virus zit. Dat weten we nog niet. Ouderen zijn kwetsbaar. Zeker. Moeten dan de ouden van jaren, maar niet meer ontzien worden? Collectieve zelfmoord misschien? Of worden wij de nieuwe vogelvrijen? Van hun e-bike duwen? Gewoon in hun gezicht hoesten dan maar? Zou het wat oplossen als we het virus loslaten en alle ouderen opofferen voor een jongere wereld? De pensioenfondsen zouden weer ruim boven de 100% dekking komen (maar op korte termijn voor wie?), huisvesting zou geen probleem meer zijn, de huizenprijzen zouden dalen, lagere zorgverzekeringspremies, het stikstofprobleem opgelost, geen ouderenzorg meer nodig, minder vliegbewegingen door reislustige 67-plussers, een beter milieu wellicht, iedereen werk en kansen? Klinkt veelbelovend, maar laten we dat toch maar niet doen. Want jongeren worden ook ouderen en…ach laat maar.

We wachten op een vaccin en hopen dat het lukt om in het kat-en-muisspelletje met corona voor te blijven. Tot die tijd zit de kracht in het collectief.

Schouders eronder en handenwassenafstandhoudenmondkapjeop.

André Meulman - augustus 2020

Geen opmerkingen:

Een reactie posten