Daar staat ze krom, haar hart gevouwen
Haar adem stom, de wind trekt aan
De vuisten ballend in haar zakken
Vandaag komt haar verlosser aan
Ze weet haar voet, omringd door water
Verzamelt moed, een stap erbij
De golven kussen zacht haar kuiten
Kom, kom mijn lief ‘t is zo voorbij
En weer een stap, als kinderhandjes
In kinderpap verdwijnt haar been
Haar kleren sponsen zilte zoetheid
Het water sluit zich om haar heen
Dan komt ze vrij uit de omarming
Ze keert het tij, zo is het goed
De horizon, daar gaat een dame
De ondergang snelt tegemoet
© André Meulman 2014
Zoals je misschien is opgevallen schrijf ik zo nu en dan een gedicht(je)
Ze zijn qua sfeer melancholiek. Het gewicht moet er kennelijk even uit.
Kan me trouwens niks schelen ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten